کاربردهای لوله پلی پروپیلن چیست؟

پلی پروپیلن pp یکی از چندین مشتقات پروپیلن ( CH3-CH=CH2 ) است. پلیمرها ، بسته به نوع پلیمریزه شدن و کاتالیزور مورد استفاده ، ترکیبی منظم و یا نامنظم را از خود نشان می دهند. وقتی اتمهای پلیمرها ترکیب منظمی مثل پلی پروپیلن pp تک آرایشی داشته باشند ، پلیمرها براحتی به کریستال ( بلور ) تبدیل می گردند. زمانیکه ترتیب نداشته باشند به کریستال تبدیل نمی شوند.

در واقع ، پروپیلن، بسته به ترتیب مولکولهای بزرگ خود ، انواع مختلف با کاربردهای گوناگون دارند. ویژگیهای آنها تحت تاثیر ساختار آنها بر زنجیره مولکولی و وزن مولکولی آنها می باشند. پلیمرهای ساختار منظم ( پلی پروپیلن pp تک آرایشی و هم آرایشی ) می توانند کریستالی شده ، در دماهای بالا ذوب نشده و ویژگیهای مکانیکی خوبی از خود نشان دهند. به عبارت دیگر ، پلی پروپیلن pp های بی آرایش ( ترکیب نامنظم اتم ها ) کریستالی نشده و خصوصیات ارتجاعی دارند که دارای مصارف عملی نمی باشند. در مصارف صنعتی ، فقط پلیمرهای تک آرایشی استفاده می شوند و دیگر گونه ها برای مصرف تجاری تولید نمی گردند. پلی پروپیلن pp یک پلاستیک قابل انعطاف بوده که براحتی شکل گرفته و می تواند قالب ریزی شود. نام پلاستیک گرمایی برای آن بدلیل شکل گیری و قالب ریزی راحت آن بر اثر حرارت می باشد. پلی پروپیلن pp با حرارت به پلاستیک تبدیل شده ، و وقتی سرد شود ، جامد می گردد. این خصوصیت آن ، امکان تولید ذرات از طریق تزریق ، روزن رانی و شکل گیری خلائی را برای آن میسر می سازد.

ساختار لوله پ پ

پلی پروپیلن سطح نسبتاً لغزنده ای دارد که می تواند آن را به عنوان جایگزینی برای پلاستیک هایی مانند استال (POM) در کاربردهای اصطکاک کم مانند چرخ دنده ها یا برای استفاده به عنوان یک نقطه تماس برای مبلمان تبدیل کند.

شاید یک جنبه منفی از این کیفیت این باشد که اتصال پلی پروپیلن به سایر سطوح ممکن است دشوار باشد (یعنی چسبهای خاصی که با پلاستیکهای دیگر خوب کار می کنند چسبیده نیست و در مواردی که لازم است یک اتصال ایجاد شود ، گاهی اوقات باید جوش داده شوند)

اگرچه پلی پروپیلن در سطح مولکولی لغزنده است ، اما ضریب اصطکاک نسبتاً بالایی دارد – به همین دلیل استال ، نایلون، یا به جای آن از PTFE استفاده می شود. پلی پروپیلن همچنین چگالی کمی نسبت به پلاستیک های معمول دیگر دارد که به معنای صرفه جویی در وزن تولید کنندگان و توزیع کنندگان قطعات پلی پروپیلن قالب تزریق است.

در دمای اتاق در برابر حلالهای آلی مانند چربی مقاومت استثنایی دارد اما در دماهای بالاتر تحت اکسید قرار می گیرد.

یکی از خانواده های مهم رزین های پلی الفین ، پلی پروپیلن در بسیاری از محصولات پلاستیکی که در آنها مقاومت ، انعطاف پذیری ، وزن سبک و مقاومت در برابر حرارت مورد نیاز است ، قالب گیری یا اکسترود می شود

پلی پروپیلن متشکل از اتان ، پروپان ، بوتان و نفتا کسری است. مانند اتیلن ، این ماده به “اولفین های پایین” ، یک گروه از هیدروکربن ها تعلق دارد که مولکول های آنها حاوی یک جفت اتم کربن است که با پیوند دوتایی به هم پیوند خورده اند. ساختار شیمیایی پروپیلن مولکول CH  2 = CHCH 3  است. تحت تأثیر کاتالیزورهای پلیمریزاسیون ، می توان پیوند دوتایی را شکسته و هزاران مولکول پروپیلن را به هم پیوند داد و به شکل زنجیره ای درآمدپلیمر (یک مولکول بزرگ و چند واحدی).

روش تولید لوله پلی پروپیلن

برای تولید لوله پلی پروپیلن ابتدا مواد اولیه به صورت خام وارد دستگاه اکسترودر می‏‌شوند. در این قسمت مواد با درجه حرارت معین ( معمولا ۱۰۰ الی ۱۸۰ درجه سانتی گراد) ذوب شده و برای قالب گیری آماده می‎‌شود، سپس به صورت شاخه های ۴ متری در می‏‌آیند.

همچنین برای جلوگیری از عبور نور، مواد رنگدانه (مستربچ) به آن اضافه می‏‌شود.حرارت دادن این لوله‌ها توسط جوشکاری فیوژن صورت می‌‏گیرد. تولید پروپیلن به وسیله محلول گاز انجام شده و مونومر آن تحت حرارت و فشار قرار می‌‏گیرد، تفاوت در نوع کاتالیست و شرایط محیطی تولید می تواند خاصیت پلاستیک را تغییر دهند.

لوله پلی پروپیلن به سه نوع ایزو تاکتیک، سندو تاکتیک و آناکتیک تقسیم می‌‏شود، که ساختار آنها با هم متفاوت است. حضور گروه متیل در ساختار پلی پروپیلن موجب شده تا خواص این محصول به نسبت پلی اتیلن تغییر کند. این ساختار موجب افزایش نقطه ذوب بلوری شده و به همین علت است که پلی پروپیلن در برابر حرارت مقاومت تر است.

مشخصات فنی و ویژگی لوله‌های پلی پروپیلن
یکی از ویژگی‌های این لوله سبک بودن آن است و مانند سایر لوله‌ها ترد و شکننده نیست، همچنین اتصالات لوله پلی پروپیلن قابلیت تعویض و تغییر دادن مسیر را دارند. یکی دیگر از خصوصیات این لوله‌ها وجود سطح صاف و صیقلی درون و بیرون لوله است. این ویژگی سبب می‌شود تا حرکت سیالات درون آن به راحتی انجام شود. اغلب این لوله‌ها عایق صدا و گرما هستند. بنابراین حرکت سیالات و از جمله آب درون این لوله‌ها با ایجاد صدا همراه نخواهد بود.

یکی از مشکلات عمده در لوله‌های فلزی زنگ‌زدگی است که باعث تغییر طعم آب آشامیدنی‏، چه در لوله استیل و چه در لوله گالوانیزه می‌‏شود. در لوله پلی پروپیلن علاوه بر تغییر نکردن طعم آب، مواد نیز ته‌نشین نمی‏‌شوند، بنابراین در خطوط لوله کشی آب ساختمانی بیشتر استفاده می‌شود.

 

منابع: سایت پارس صنعت، ویکی پایپ، پیشگامان صنعت